Het systeem van werknemerscompensatie in de VS gaat terug tot het begin van de jaren 1900 - de eerste uitgebreide wet ter bescherming van gewonde werknemers werd in 1911 aangenomen in Wisconsin. Halverwege de vorige eeuw hadden alle staten wetgeving ingevoerd die het raamwerk vormde voor het moderne systeem van vandaag, dat loonuitkeringen en medische zorg bij arbeidsletsel en beroepsziekten regelt.
Hoewel er in de eeuw sinds zijn oprichting veranderingen zijn doorgevoerd als gevolg van culturele, generatie- en technologische veranderingen op de werkplek, is het systeem trouw gebleven aan zijn oorspronkelijke opzet: een rechtvaardige balans tussen de belangen van de werknemer en de werkgever.
Ziekten zijn van oudsher niet op grote schaal compenseerbaar zonder op bewijs gebaseerde demonstraties of wettelijke definities. Maar voor bepaalde functies en voor bepaalde ziekten - afhankelijk van de wetten op vermoedens - kunnen werknemers in aanmerking komen voor een uitkering zonder dat ze het oorzakelijk verband hoeven aan te tonen, waardoor het normale claimproces wordt omzeild.
Veronderstelling bij werknemerscompensatie is een klein onderdeel van de wetgeving op het gebied van werknemerscompensatie dat belangrijke gevolgen heeft voor de manier waarop wetgevers, werknemers en verzekeraars te werk gaan. Deze blog geeft een overzicht van dit onderwerp.
Wat is een vermoeden?
Een vermoeden is, eenvoudig gezegd, een gevolgtrekking over het bestaan van een feit uit het bewijs van een ander feit. Binnen de context van de werknemerscompensatie stellen de statuten van het vermoeden dat bepaalde ziekten vaker voorkomen bij werknemers met een bepaalde blootstelling aan het werk gezien de specifieke fysieke en emotionele eisen van hun werk, maar dat het moeilijk kan zijn om het oorzakelijk verband te bewijzen dat rechtstreeks voortvloeit uit het werk.
De eiser moet eerst aantonen dat het vermoeden van toepassing is en dat de aandoening is ontstaan of zich heeft ontwikkeld tijdens zijn dienstverband of, in bepaalde rechtsgebieden, binnen een bepaald tijdsbestek na zijn pensionering. Als deze feiten worden bewezen, wordt de ziekte volgens de aannemelijkheidswet vermoed compensabel te zijn. Werknemers kunnen dan verdergaan met het claimproces en een uitkering ontvangen.
Wat bepaalt of je in aanmerking komt voor vermoedens?
De overheden van de staten stellen de statuten voor werknemerscompensatie op en bepalen wie in aanmerking komt voor veronderstelde uitkeringen. Elke staat heeft zijn eigen unieke landschap van werknemerscompensatie en bijgevolg ook zijn eigen unieke reeks wetten voor veronderstellingen.
Vermoedens bij werknemerscompensatie zijn voornamelijk van toepassing op bepaalde werknemers van overheidsinstanties, zoals eerstehulpverleners - politieagenten, medische hulpverleners en brandweerlieden - en gelden voor bepaalde aandoeningen of ziekten waarmee deze werknemers tijdens hun dienstverband te maken kunnen krijgen.
Enkele voorbeelden zijn:
- Voor brandweerlieden hebben 26 staten een werknemerscompensatiewet aangenomen die een of meer soorten kanker dekt, terwijl 21 staten een wet hebben die ademhalingsaandoeningen dekt;
- Voor politieagenten hebben 11 staten statuten voor werknemerscompensatie opgesteld die betrekking hebben op hart- en vaatziekten en 7 staten hebben statuten die betrekking hebben op geestelijke gezondheid en PTSS;
- Voor hulpverleners hebben 12 staten statuten voor werknemerscompensatie opgesteld die bloed- en infectieziekten dekken.
Op wie in het systeem van werknemerscompensatie hebben vermoedens betrekking?
Hoewel de bijzonderheden van het in aanmerking komen per beroep, per ziekte/letsel en van staat tot staat verschillen, hebben veronderstellingen invloed op verschillende groepen mensen:
Gewonde werknemers - Gewonde werknemers profiteren als eisers van deze wetten. Veronderstellingen herverdelen de balans ten gunste van de benadeelde werknemer, op voorwaarde dat ze voldoen aan de criteria om in aanmerking te komen.
Werkgevers en verzekeraars - Veronderstellingen vergroten het dekkingsgebied voor werkgevers en werknemerscompensatieverzekeraars als zij verplicht zijn uitkeringen te verstrekken. Vermoedens dekken doorgaans verwondingen/ziekten die deel uitmaken van alledaagse volksgezondheidskwesties met betwistbare verbanden met de werkomgeving. Daarom is dit een risico dat werkgevers niet alleen vanuit het oogpunt van veiligheidspreventie kunnen aanpakken en een risico dat voor verzekeraars moeilijk is toe te wijzen vanwege het dunne verband met blootstelling aan het werk.
Medische professionals - Schadeclaims voor werknemers moeten worden ondersteund door medisch bewijs. Vermoedens kunnen van invloed zijn op de manier waarop zorgverleners verwondingen en ziekten diagnosticeren en rapporteren.
Juridische professionals - Advocaten zijn van cruciaal belang bij het interpreteren van de regels voor werknemerscompensatie van hun staat en het toepassen van de aannamewetgeving, waarbij ze de belangen van hun cliënten behartigen.
Wat veroorzaakt uitdagingen of controverses in vermoedens?
In zijn meest basale vorm veranderen statuten die uitgaan van een vermoeden de bewijslast. Zoals eerder vermeld, moet een werknemer die gediagnosticeerd wordt met een ziekte of verwonding bewijzen dat de ziekte of verwonding is ontstaan uit en in de loop van het dienstverband om in aanmerking te komen voor dekking onder de werknemerscompensatie. Met vermoedens wordt aan de helft van de vereiste vergelijking voldaan door de wet, aangezien vermoedens uitgaan van een oorzakelijk verband tussen de verwonding/ziekte en het dienstverband.
Vermoedensstatuten zijn meestal alleen van toepassing op bepaalde werknemerscategorieën. Vermoedens van schadeloosstelling zijn meestal van toepassing op specifieke groepen werknemers: politieagenten, brandweerlieden en eerstehulpverleners. Dit onderscheid creëert verschillende classificaties van benadeelde werknemers die een lagere drempel hebben om compensabiliteit aan te tonen dan de algemene werknemer.
Vermoedensstatuten kunnen de dekking van de werknemerscompensatie ook uitbreiden naar andere risico's dan arbeidsgerelateerde risico's die werkgevers niet kunnen beheersen of voorkomen. Een dergelijke verbreding kan de indruk wekken dat de focus van de werknemerscompensatie verschuift naar "socialisatie van risico's" en minder gericht is op het onderscheid tussen werkgerelateerde risico's en de daarmee gepaard gaande focus op een veilige en productieve werkomgeving.
De afgelopen jaren zijn wetgevers en politici steeds actiever geworden in het gebruik en de uitbreiding van vermoedens - dit is vooral urgent met COVID-19 in het achterhoofd, die de verwachtingen met betrekking tot de openlijke beschouwing van infectieziekten versnelde en ontwikkelde. Elk jaar is er meer wetgevende activiteit rond vermoedens, niet alleen voor eerstehulpverleners en openbare dienstverleners, maar zelfs breder in de gezondheidszorg.
Veronderstellingen zijn een actueel en veelbesproken onderwerp nu de wetgevende sessies in de staten in het nieuwe jaar worden hervat. Opnieuw zullen staten wijzigingen en uitbreidingen van hun wetgeving op het gebied van werknemerscompensatie evalueren, wat een domino-effect zal hebben op iedereen in het ecosysteem.
Meer informatie > Lees de flyer over werknemerscompensatie hier.
Tags: Uitkeringen, Schade, Schadeclaims, claim, Werknemer, Werknemers, werkgever, Mensen helpen, letsel, Wetgeving, Mensen, vermoeden, werknemers, werknemerscompensatie, werkplek