Vorig jaar heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) burn-out op het werk opnieuw geclassificeerd in de 11e herziening van de International Classification of Diseases (ICD-11), het handboek dat artsen gebruiken om een diagnose te stellen voor behandeling en medische facturering. In het bijgewerkte handboek wordt burn-out eerder als een beroepsgerelateerd fenomeen dan als een medische aandoening beschouwd.
Wat betekent dit voor werkgevers?
Het risico op burn-out is altijd al een probleem geweest voor bepaalde beroepen, zoals eerstehulpverleners, artsen op de eerste hulp en psychiaters. Maar de herclassificatie van de term door de WHO zou het gebruik van de diagnose voor veel werkgevers kunnen uitbreiden. Volgens het handboek zou een patiënt met de volgende symptomen door zijn arts gediagnosticeerd kunnen worden met burn-out:
- Gevoelens van energietekort of uitputting
- Toegenomen mentale afstand tot het werk, of gevoelens van negativisme of cynisme gerelateerd aan het werk
- Verminderde professionele efficiëntie
Voordat een zorgverlener echter de diagnose burn-out stelt, moeten andere stressstoornissen worden uitgesloten. Dit kunnen acute stressreacties zijn, posttraumatische stressstoornissen, aanpassingsstoornissen of andere reacties op ernstige stress zoals gedefinieerd door de ICD-11. Deze diagnose is beperkt tot situaties waarin het werk de enige factor is en is niet van toepassing op situaties buiten de werkomgeving. Deze diagnose is beperkt tot situaties waarin het werk de enige factor is en is niet van toepassing op situaties buiten de werkomgeving.
Om werknemers te helpen hiermee om te gaan, werken sommige werkgevers aan weerbaarheidstrainingen. Ze nemen ook maatregelen om het welzijn te vergroten door mindfulness en meditatie aan te moedigen en hiervoor ruimte te bieden. Na een emotioneel of fysiek ingrijpende gebeurtenis hebben werkgevers formele processen ontwikkeld om werknemers te debriefen, hulpbronnen aan te bieden en hen te laten weten dat hun gevoelens en reacties normaal zijn.
Bij werknemerscompensatie zal het voor een werknemer moeilijk zijn om te bewijzen dat het werk de enige factor is die bijdraagt aan de diagnose burn-out, tenzij er een vermoeden is op basis van de jurisdictie van de staat en de functieclassificatie. Dit type claim heeft veel implicaties en moet zorgvuldig worden beoordeeld en onderzocht voordat er een beslissing wordt genomen, waarbij gedurende het hele proces nauw moet worden samengewerkt met de werkgever.
Als de vorige versie van het handboek, ICD-10, een indicatie is, zal het enkele jaren duren voordat ICD-11 wordt aangenomen. Er zijn veel obstakels die overwonnen moeten worden voordat de medische gemeenschap en de factureringsindustrie deze nieuwste versie aannemen. Het is belangrijk om te weten dat ICD-11 al in ontwikkeling is sinds 2007 en 55.000 codes heeft, vergeleken met 14.400 in ICD-10. Deze enorme verandering zal veel tijd vergen. Deze enorme verandering zal veel programmering vereisen en zal niet gemakkelijk worden geïmplementeerd, maar het proces is zeker begonnen.